Dolende geesten, Charles Palliser

Edward Courtine, een geschiedenisdocent in Cambridge, komt naar het kathedraalstadje Thurchester op uitnodiging van oud studiegenoot en vriend Austin Fickling, die hij al twintig jaar niet gezien heeft. Als hij echter bij zijn oude vriend logeert is die niet erg hartelijk en meerdere malen wordt het verleden op een pijnlijke manier naar voren gebracht.

Ondertussen probeert dr. Courtine een manuscript te vinden uit de 9e eeuw over het leven van Alfred de Grote, waarvan hij hoopt dat het zijn visie deze koning zal bevestigen, maar waarvan andere geleerden betwijfelen of het wel echt is. Ergens in de bibliotheek van de kathedraal is dit manuscript misschien te vinden, tenminste als men afgaat op een brief uit de 17e eeuw uit Thurchester waarin er melding wordt gemaakt van een manuscript. 

Terwijl hij zoekt in de bibliotheek, en de verschillende mensen spreekt die te maken hebben met de kathedraal, komt hij erachter dat er in de 17e eeuw een moord is gepleegd in de kathedraal en dat er nog altijd verschillende meningen over de ware toedracht bestaan. Dan wordt er in de kathedraal een lijk uit de 17e eeuw gevonden én er wordt een nieuwe moord gepleegd.

Wie heeft meneer Stonex vermoord, welke rol speelde Fickling, wat hebben de gebeurtenissen van de 17e eeuw met deze nieuwe zaak te maken en hoe zit het eigenlijk met het manuscript?

Charles Palliser heeft met ‘Dolende geesten’ een uiterst gecompliceerd verhaal geschreven. Op knappe wijze weet hij een 19e eeuws moordverhaal te verweven met een 17e eeuws moordverhaal en een mysterie over een 9de eeuws manuscript, en alle lijntjes komen uiteindelijk keurig samen. Het is denk ik geen boek voor iemand die snel in de war raakt met mensen en namen, er staat wel een lijst achterin, maar de hoeveelheid mensen uit verschillende periodes kan toch behoorlijk verwarrend werken.

De sfeer van de 19e eeuw en het gekonkel van alle kathedraalheren in alle eeuwen wordt goed beschreven. De hoeveelheid personen die worden opgevoerd maakt het soms wat lastig ze uit elkaar te houden, maar sommige beschrijvingen zijn erg leuk en soms bijna Dickensiaans. Voor een historicus is hoofdpersoon Edward Courtine eigenlijk teveel een romanticus, hij wil graag dat bepaalde feiten waar zijn en kijkt af en toe niet verder dan zijn neus lang is. Toch is hij, in zijn pedantheid, wel iemand die probeert het goede te doen en ik vond het ook fijn om te lezen dat het met hem uiteindelijk een stuk beter gaat.

Ik was nu iets minder van het boek onder de indruk dan 14 jaar geleden toen ik het voor het eerst las, maar dat zal vooral komen omdat dit toen het eerste boek was dat ik las waarin zoveel tijden en verhalen door elkaar lopen. Sindsdien heb ik daar meer voorbeelden van gezien, maar ik ben blij dat ik deze weer herlezen heb.

Reacties

  1. Ik heb dit boek jaren geleden met plezier gelezen, maar persoonlijk ik vond The Quincunx toch duidelijk beter. Het aardige is dat daar echt veel Dickens in zit én dat het (tenminste voor mij) zo unputdownable was, dat ik bijna een hekel aan het boek kreeg, want ik MOEST doorlezen. Daarna stak dit boek misschien er een tikje bleekjes bij af.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. The quincunx heb ik pas na dit boek gelezen, dus voor mij was dit de perfecte opmaat. The quincunx was voor mij net zo verschrikkelijk omdat ik per se wilde weten wat er gebeurde en hoe het in elkaar zat. Ik heb echter tot de dag van vandaag het idee dat ik de dubbele bodem in het boek niet begrepen heb, iets dat mij zeer nederig stemt! :-)

      groetjes,

      Verwijderen
  2. Ook ik las eerst dolende geesten en dan de quincunx, ondertussen vele jaren geleden. Als medievist was het smullen, zo' n zoektocht naar echte manuscripten! Ik was toen bezig met mijn onderzoek en voelde me dus enorm verwant met de hoofdpersoon. De clou van de Quincunx had ik trouwens ook niet door, zelfs niet na de tweede lectuur. Maar dat kon de pret helemaal nietdrukken. Sindsdien wacht ik op de opvolger van beide boeken,....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die de clou niet doorhad! Dat scheelt voor mij een heleboel,

      groetjes,

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts