Op reis in het scriptorium, Paul Auster

Geen erg lijvig boek van Paul Auster, met 148 bladzijdes is ‘Op reis in het scriptorium’ zelfs aan de dunne kant. Toch weet Paul Auster in dit boek een situatie te schetsen die fascineert.

Een oude man wordt wakker in een kamer en hij weet niet wie hij is. De rest van het verhaal wordt hij meneer Blanco genoemd. Al snel wordt duidelijk dat meneer Blanco verblijft in een zorgvuldig gecontroleerde ruimte. Hij wordt gefotografeerd en alles wat hij zegt wordt opgenomen. 

Meneer Blanco weet niet waar hij is of waarom hij in de kamer is. Hij weet ook niet of hij naar buiten kan of dat hij gevangen zit. In de kamer staat een bureau met daarop verschillende foto’s en een manuscript. 

Meneer Blanco begint dit te lezen en het lijkt een verhaal te zijn dat zich afspeelt in de 19e eeuw, in een land dat niet bestaat. Het gaat over spionnen in vijandelijke gebieden en complotten. ’s Middags komt er een arts op bezoek en vraagt meneer Blanco het manuscript dat hij heeft gelezen af te maken, om te bedenken hoe de ingewikkelde situatie in dat verzonnen land zou verlopen.

Verschillende andere mensen komen in de loop van de dag ook bij meneer Blanco langs en we komen erachter dat alles wat er gebeurd met meneer Blanco en in de kamer deel uitmaakt van een behandeling, al weten we niet waarvoor. Het lijkt er ook op dat meneer Blanco deze situatie zelf heeft opgezet. Meneer Blanco had blijkbaar vroeger grote macht, hij was het brein achter iets, maar wat wordt niet duidelijk. En eerlijk gezegd weet je op het einde nog altijd helemaal niets.

Het is een bevreemdend boek, vol rare situaties, waarvan het nut en het doel niet duidelijk worden. Het speelt zich ook alleen maar af op die dag in die kamer, met meneer Blanco, waar je verder ook niets van te weten komt. 

Het knappe is dat Paul Auster hier toch een boek van heeft weten te maken dat je uit wilt lezen, omdat je per se moet weten hoe het nu zit. Ik had de neiging om toen ik het boek uit had overnieuw te beginnen, om te zien of ik aanwijzingen had gemist. 

Opnieuw weet Paul Auster een wereld te scheppen die me meeneemt en bijna niet loslaat en hij weet een verhaal te schrijven dat je uit moet lezen. Vreemd, raar en verbijsterend, maar zeker ook intrigerend en fascinerend.

Reacties

Populaire posts